Kościół św. Jakuba w Týnie nad Wełtawą
Kościół został założony w drugiej połowie XIII wieku przez biskupa Tobiasza z Bechyně. Pierwotnym patronem był św. Krzysztof, lecz w 1569 roku świątynia została rozbudowana i poświęcona św. Jakubowi Większemu.
Kolejna przebudowa miała miejsce w 1702 roku – od strony rynku dobudowano kaplicę św. Barbary z kryptą dla znamienitych mieszkańców miasta. W 1717 roku zainstalowano barokowe organy, przebudowane w 1777 roku – należą one do najlepiej zachowanych instrumentów barokowych w Czechach poza Pragą.
W sierpniu 1753 roku cesarzowa Maria Teresa odwiedziła kościół i zainicjowała jego gruntowną przebudowę. Świątynię przebarokizowano, poszerzono nawę oraz dobudowano wieżę z dzwonnicą. W 1759 roku dobudowano boczną kaplicę św. Józefa. Zmiany zakończono w 1763 roku. Na fasadzie głównej umieszczono figury św. Józefa, św. Jakuba i św. Barbary.
Wnętrze kościoła zachowało oryginalne barokowe wyposażenie. Obraz głównego ołtarza jest dziełem jezuity Ignáca Raaba. Jego współbrat Süsmayer stworzył chrzcielnicę z rzeźbami syna marnotrawnego i Marii Magdaleny, a także ambonę i inne dekoracje wnętrza. Przy wejściu do zakrystii odkryto fresk z połowy XVI wieku, przedstawiający Mękę Pańską oraz herby rodów Cabelický i panów z Úšavy. Pod freskiem znajdowało się pierwotnie wejście do rodzinnej krypty Cabelických – nagrobek kamienny znajduje się dziś pod chórem.
Jedynym pozostałym elementem dawnego cmentarza jest fragment muru tarasowego pod kościołem. Figury przy schodach przedstawiają św. Franciszka Ksawerego i św. Norberta. Figura Matki Bożej przed kaplicą św. Barbary pierwotnie stała przy wejściu na cmentarz. W późniejszych latach kościół był wielokrotnie odnawiany, lecz nie uległ już radykalnym zmianom.
